Ég hef alltaf staðið í þeirri meiningu að veðurfar hérlendis hafi engin sérstök áhrif á mig. Vissulega er mér stundum kalt, af og til verð ég hundblautur og ég fyrirlít reyndar slabb. Slabb er holdgervingur alls þess versta sem fyrirfinnst í veröldinni. En ég læt mig alltaf hafa þetta. Berst áfram og er við þessu öllu búinn. Veit að ég get klætt veðrið af mér þó að ég geri það sjaldnast.

Núna verð ég þó að viðurkenna að mér öllum lokið. Það er kalt úti, grátt, blautt og ömurlegt. Það hefur áhrif á mig og ég get ekki meira. Veðurguðirnir eru formlega búnir að láta lýsa mig andlega gjaldþrota. Engin gleði finnst í þrotabúinu.

Á mánudaginn næsta koma spænskir vinir okkar hjóna í tveggja vikna heimsókn. Þau búa nærri Alicante, þangað sem örvæntingafullir Íslendingar flýja daglega á náðir sólargeislanna. Þau eru ekki mjög skipulögð heldur hvatvísir lífskúnstnerar sem taka því sem að höndum ber. Þau hafa því ekkert spurt út í veðrið á Íslandi, gera bara ráð fyrir því að það verði bjart og nokkuð notalegt. Þau ætla að valhoppa um höfuðborgina og njóta lífsins. Við höfum ekki afborið að segja þeim sannleikann og láta þau vita hvað sé í vændum.

Alltaf vonaðist maður til þess að ástandið myndi batna en nú virðist útséð með það. Veðrið verður ömurlegt næstu vikur. Við urðum því loks að færa vinum okkar hin válegu tíðindi og hvetja þau til að taka með hlý föt fyrir sig og barnunga syni sína tvo.  Þá var nöturleg veðurfarsleg tilvist okkar Íslands opinberuð enn frekar fyrir mér. Spænsku vinir okkar eiga einfaldlega ekki hlý föt. Ekki úlpur, ekki húfur og það er ekki sjéns að þau hafi nokkru sinni þurft að kaupa sér vettlinga. Af hverju búum við hérna?