Orðið á götunni er að fjöldi þeirra framboða sem bjóða fram lista til borgarstjórnarkosninga geti skapað ýmis vandamál, ekki síst fyrir fjölmiðla. Að ná að sinna öllum framboðum og miðla stefnumálum þeirra til lýðsins getur reynst áskorun, sérstaklega þó fyrir prentmiðla og sjónvarp, þar sem tíminn og plássið er afar dýrmætt og af skornum skammti.
Til dæmis má ljóst vera að fréttamenn RÚV svitni nokkuð í rúllukragapeysunum sínum yfir þeim fjölda framboða sem þeim ber lagaleg skylda til að gera skil, þar sem öll framboðin eiga rétt á jafn miklum tíma í hljóði og mynd. Að koma sextán oddvitum fyrir í einum kappræðuþætti yrði aðeins til þess að æra óstöðugan og ljóst að slíkt fyrirkomulag skilar ekki miklu til kjósenda, þó svo lýðræðis- og jafnræðisskyldur séu uppfylltar. Áhorfendur heima í stofu yrðu sjálfsagt litlu nær eftir klukkutíma þátt þar sem 16 oddvitar kepptust óðamála við að þylja upp sín stefnumál sín á 90 sekúndum. Ekki er loku fyrir það skotið að slíkt gæti minnt á hraðaspurningarnar í Gettu betur, þar sem enginn yfir fertugu nær að greina svör keppenda.
Orðið á götunni er að RÚV muni því brydda upp á breyttu fyrirkomulagi, þar sem oddvitunum yrði skipt niður með einhverjum hætti. Hvort oddvitar fylgisminni framboðanna sætti sig við slíka eftirgjöf á fullkomnu lýðræðisjafnræði, er hinsvegar annað mál.
