„Af hverju er kerfið svona? Ef viðkomandi er ekki dauðvona er engin leið að komast til sérfræðings án þess að kúldrast sárþjáður í röð tímum, dögum og vikum saman – nema eiga frænda eða frænku í stéttinni?“ spyr Kristín Þorsteinsdóttir, útgefandi Fréttablaðsins í leiðara blaðsins í dag.
Í leiðaranum segir Kristín frá „fílhraustum“ vini sínum sem meiddist á fæti og þeirri hörmung sem beið hans í heilbrigðiskerfinu.
„Hann hringdi á nokkra staði fullviss um að fá tíma hjá lækni. Ertu með tilvísun? var spurt. Nei, ekki var það nú. Hringdu á heilsugæsluna og fáðu tíma hjá heimilislækninum. Þú færð tilvísun frá honum ef þetta er alvarlegt. Á heilsugæslunni var svarið að heimilislæknirinn væri bókaður, í fríi og á ráðstefnum eiginlega út sumarið, en vinur minn gæti komið og hitt hjúkrunarfræðing. Frábært.“
Við tók þá klukkutíma bið samkvæmt Kristínu. Þá settist vinur hennar loks á stól í herbergi hjúkrunarfræðingsins, sem spurði nokkurra spurninga, en leit ekki á fótinn.
„Vinurinn spurði hvort hann gæti hitt lækni. „Ekki núna, var svarið, kannski seinna,“
„Nú bý ég ekki svo vel, að það sé læknir í fjölskyldunni,“ sagði vinurinn, „er þá ómögulegt að fá lækni til að líta á fótinn?“
„Sjáum til,“ sagði hjúkrunarfræðingurinn.
„Vinurinn hafði miklar þrautir þennan dag og vinnufélagi benti honum á læknavaktina. Þegar þangað kom sagði kurteis kona bak við gler: Í það minnsta klukkutíma bið, komdu eftir kvöldmat, þá er oft rólegra. Vinurinn fór heim og aftur af stað eftir kvöldmat. Konan bak við glerið sagði afsakandi: Hér er fullt og biðin minnst einn og hálfur tími. Okkar maður treysti sér ekki til að standa upp á endann svo lengi; hann fór aftur heim.
Morguninn eftir var hringt frá heilsugæslunni og honum boðið að hitta lækni síðar um daginn. Læknirinn reyndist læknanemi. Hann skoðaði fótinn og taldi þetta og hitt líklegt, en ekkert víst. Kvað svo upp úr með að hann væri tregur til að ávísa á lyf og vísaði hvorki til sérfræðings né myndatöku. Minn maður var því engu nær. Aftur reiddi hann fram 1.200 krónur.
Nú hefur vinur minn brutt verkjalyf og bólgueyðandi, keypt ótal krem og plástra til að setja á meiddið í á fjórðu viku, eytt í það tugum þúsunda, en allt kemur fyrir ekki. Verkirnir trufla vinnuna því hann sefur illa á nóttunni og haltrar um á daginn. Allir tapa.“
Kristín segir að allt hafi farið vel hjá manninum að lokum. Eftir enn eina andvökunóttina fór hann á bráðamóttökuna og fékk frábæra þjónustu. Þó var samviskan farin að naga hann svolítið yfir að sitja með beinbrotnum og bráðveikum, þegar hans mál hefði getað verið afgreitt með einfaldari hætti.
„Hvernig varð svona stirðbusalegt bákn til í 330 þúsund sálna samfélagi, sem á fullt af sprengmenntuðum læknum? Af hverju er svona erfitt að fá tíma hjá sérfræðingi?“ spyr Kristín.
