Þættirnir Tsjernóbýl eru eitthvað það magnaðasta sem maður hefur séð í sjónvarpi í lengri tíma. Fólk af minni kynslóð man líklega flest hvar það var þegar tíðindin fóru að berast af þessum hræðilegu atburðum um mánaðarmótin apríl/maí 1986. Allt fannst manni þetta nánast lyginni líkast – hvernig reynt var, eðli Sovétríkjanna samkvæmt, að hylma yfir slysið, og hvernig geislavirkni fór svo að mælast í nálægum ríkjum, ekki síst á Norðurlöndunum.

Þetta er ekkert sérlega gleðilegt áhorf. Samfélagið sem er lýst er dapurt, grámyglulegt, einhvern veginn úrvinda. Grundvöllurinn eru lygar, hræsni og þjónkun við spillt vald. Sovétríkin voru þarna komin á síðasta snúning. Þættirnir minna okkur á hvað þetta var ömurlegt samfélag.

Sviðsetningin í borginni Prypyat og sjálfu kjarnorkuverinu er mögnuð. Hvernig hermenn, tæknimenn og námamenn eru settir í að stöðva eldsvoðann og síðar lekann úr kjarnorkuverinu – og gjalda margir fyrir með lífi sínu eftir að hafa orðið fyrir geislavirkni. Í því samhengi voru mannslífin heldur ódýr. Og svo hreinsunin, borgin sem er yfirgefin, dýrum sem er slátrað í massavís, skógar sem eru felldir. Svo eru það vísindamennirnir sem reyna að finna leiðir til að lágmarka skaðann og eru að leita skýringa – í samfélagi þar sem allt er hjúpað leynd, yfirhylming er innsta eðli kerfisins sjálfs, og enginn vill bera ábyrgð á neinu.

Þetta er magnað sjónvarpsefni, ekki beinlínis upplífgandi, á mörkum þess að vera hryllingsmynd á köflum – og bráðspennandi.