Þessa mynd er að finna á yfirlitssýningu listakonunnar Huldu Hákon sem opnaði í Listasafni Íslands á föstudaginn.

Ég var satt að segja alveg búinn að gleyma tilvist hennar, en hún var á sýningu sem Hulda hélt árið 2004. Þarna erum við gamlir vinir og félagar úr fjölmiðlum, ég og Gunnar Smári. Það var held ég 1985 að leiðir okkar lágu fyrst saman á Helgarpóstinum gamla. Við erum svosem ekki alltaf sammála um alla hluti, langt í frá, en milli okkar er gamall og sterkur þráður.

Maður getur ekki annað en verið yfirmáta stoltur að hafa mynd af sér á slíkri sýningu. Ég fékk eiginlega gæsahúð þegar ég sá hana hanga uppi í safninu. Hulda er einstök í sinni röð – með kímni sína, undirfurðulegar pælingar, fólk og dýr, og frábært handverk.

Myndirnar hennar vekja allt í senn umhugsun, hugmyndatengsl og gleði. Ég get ekki mælt nógu sterklega með sýningunni – og það er ekki bara vegna þessarar myndar.