Ég sá að einhverjir voru að fussa og sveia yfir því stefnumiði sem komið er fram í borgarstjórn að fækka bensínstöðvum. Líkt og þar sé aldeilis verið að skerða frelsi borgaranna – gott ef þetta teldist ekki liður í aðförinni að fjölskyldubílnum.
Svo fór ég að telja í huganum. Ég fattaði að í svona rúmlega kílómeters radíus frá heimili mínu í gamla Miðbænum eru níu bensínstöðvar. Þær bjóða allar upp á svipað verð á vökvanum dýrmæta, það er engin samkeppni í verði – sumar eru raunar orðnar að ofvöxnum sjoppum ellegar því sem kallast stundum stjörnutorg.
Eða kannski má frekar nefna það þjóðvegasjoppur. Það eru varla margar borgir í Evrópu sem státa af því að hafa fjöldann allan af þjóðvegasjoppum inni í miðjum bæ.
Það hefur stundum verið nefnt, og ég sá að þingmaðurinn Ólafur Ísleifsson ritaði um það á Facebook í gær, hversu einkennilegt væri að hafa stóra bensínstöð við Hagatorg, innan um nokkrar glæsilegustu byggingar borgarinnar. Sú bensínstöð stendur reyndar á gömlum merg – en þá var hún miklu smærri í sniðum. Hún hefur tútnað út og orðið einkennilega miklu ljótari með árunum.
Áðan varð mér gengið eftir Borgartúninu í rigningunni og þar blasir við bensínstöð sem mætti halda að sé einsdæmi. Innan um virðuleg fyrirtæki, banka, skrifstofur hagsmunasamtaka og stofnanir, er risastór bensínstöð, ein sú allra stærsta á höfuðborgarsvæðinu. Þetta er í götu sem stundum hefur verið kölluð „city“ Reykjavíkur – hjarta fjármálalífsins. Og þangað fer fólkið væntanlega af vinnustöðunum og nær sér í matarbita þegar hungrið sverfir að og fyllir svo jeppana af bensíni.
