Við getum reynt að vera þjóðernissinnar en alþjóðavæðingin hrifsar okkur með sér hvort sem við viljum eða ekki. Hið þjóðlega á ekki séns. Erlendir fjöl- og samskiptamiðlar ryðja þeim íslensku burt, það þarf mikið átak til að þeir eigi sér viðreisnar von, íslenskur vinnumarkaður er orðinn alþjóðlegur eins og Ásgeir Jónsson skýrir í merkilegu viðtali í Fréttablaðinu í dag,

Okkar daglega fæði eru pítsur, hamborgarar, kebab, taco og kjúklingar. Neyslan á lambi og fiski minnkar stöðugt.

Óvíða er þetta þó greinilegra en í fótboltanum. Þar er alþjóðavæðingin grímulaus.

Tugþúsundir Íslendinga fylgjast í ofvæni með enskum liðum sem eru í eigu bandarískra fyrirtækja, olíufursta frá Persaflóa og rússneskra ólígarka.

Knattspyrnumennirnir koma alls staðar að af plánetunni. Liðin eiga að heita ensk en í sumum þeirra er ekki einn einasti enskur leikmaður. Englendingar ætla að endurheimta hið þjóðlega með því að ganga úr ESB en staðreyndin er sú að fáir staðir eru jafn ofurseldir hnattvæðingu.

Peningaveltan er ótrúleg, mest gengur þetta út á að selja einhvern varning, auglýsingar og sjónvapsréttindi – allt á alþjóðlega vísu.

Enginn hefur áhuga á KR, Val eða Skaganum lengur. Vellirnir á Íslandi standa tómir. Glóbalið ryður lókalinu miskunnarlaust burt.

Þúsundir barna hér eru alin upp í trú á United og Liverpool, ferðirnar á Trafford og Arnfield eru eins og innvígsla þar sem allir fara í búninga. Sum börnin fá búininginn strax við fæðingu.

Skapsveiflur á heimilum landsins ráðast svo af gengi þessara liða.