Meginhugsunin íslenskri ferðaþjónustu hefur undanfarin ár byggt á því að greinin myndi halda áfram að vaxa. Farþegaspárnar úr fluggeiranum voru þannig – flugfélögin myndu halda áfram að fytja síaukinn fjölda farþega yfir Atlantshafið með viðkomu í samkomumiðstöðinni Reykjavík.

Þegar andrúmsloftið er svona er auðvelt að reikna sig í alls konar niðurstöður í excel. Um að það geti verið góður bisness að byggja sífellt fleiri hótel og innrétta veitingastaði sem fjölgar stöðugt á sama svæðinu.

En nú hefur hægst á ferðamannaaukningunni sem var forsendan fyrir þessu og samsetning ferðamannahópsins er líka önnur.

Áðan var tilkynnt að veitingastaðurinn Skelfiskmarkaðurinn væri að loka  Skelfiskmarkaðurinn gæti orðið tákn fyrir gróðærið sem er nú að líða í ferðabransanum. Hann virkar eins og viss hápunktur í oflætinu sem stundum grípur Íslendinga – líkt og toppur þaðan sem leiðin gat aðeins legið niður á við. Svona eins og gullpastað á sínum tíma.

Það eru ekki nema fáir mánuðir síðan Skelfiskmarkaðurinn opnaði við nýuppgert torg á Laugaveginum, þar sem einu sinni var óræktin og hræbillegt skipulagsleysið á Hjartatorgi svokölluðu. Torgið var byggt upp á nýtt og gert fullkomlega sterílt –það hefur verið stefnan í arkítektúrnum að útrýma helst staðareinkennum.

Svo kom Skelfiskmarkaðurinn, það var tilkynnt með pompi og prakt að á veitingahúsinu væri ekkert til sparað, allt væri rándýrt, húsnæðið, innréttingar, borðbúnaður og ótölulegur fjöldi starfsfólks á vakt.

Maturinn var líka rándýr. Eiginlega þannig að setti maður sig í spor ferðamanns á Íslandi hefði maður hlaupið beinustu leið í Bónus ofar á Laugaveginum. Þarna var hægt að fá ostrur sem voru sagðar vera íslenskar, en kom svo í ljós að voru fluttar inn frá Spáni og látnar vaxa aðeins í íslenskum sjó. Þetta voru frekar smáar ostrur, en 12 stk. kostuðu 9000 krónur, samkvæmt matseðlinum.

Látum liggja á milli hluta að einhverjir gestir hafi veikst af ostrunum, slíkt getur hent. Undirritaður borðaði eitt sinn skemmda ostru á fínum veitingastað í París og fékk af því ógurlegar uppsölur. Máski eru eitruðu ostrurnar skýringin á því að staðurinn fer á hausinn – en raunar virðist talsverður hluti veitingageirans vera á sömu leið og þarf ekki matareitrun til. Nú tæmist væntanlega húsnæðið við torgið þar sem Skelfiskmarkaðurinn hefur verið. Á sama tíma er að líta dagsins ljós ógurlegt magn af veitingastaða- og verslunarhúsnæði í miðborginni og mann grunar að mikið af þessu muni standa tómt.

Maður upplifir þetta eiginlega sem tímamót. Hvert fór bjartsýnin?