Ég hef áður birt þessa mynd í einhverju samhengi. Hún er frá öðrum tíma. Líklega tekin kringum 1965. Virkar á mann eins og módernískur draumur – líkt og gömul framtíðarsýn.

Þetta hefur þótt afskaplega nútimalegt á sínum tíma. Frjálsleg konan, falleg bifreiðin, afgreiðslumaðurinn í snyrtilegum búningi – og svo hönnunin á bensínstöðinni, allt í hreinum og reglulegum formum.

Fegurðarskyn okkar hefur ekki endilega batnað – bensínstöðin sem þarna stendur nú er óskapnaður. Stór og fyrirferðarmikil og frek og í ósamræmi við nærliggjandi byggingar sem margar eru býsna merkar. Litirnir eru ljótir og vörumerkið púkalegt. Gamla bensínstöðin var látlaus og smekkleg – þessi æpir.

Til  skamms tíma var ágæt þjónusta á þessari bensínstöð, þá var það Shell við Birkimel og hafði verið lengi. Það voru liðlegir og hjálpsamir afgreiðslumenn á planinu. Einn var svo ágætur að fóru að birtast viðtöl við hann í blöðum. Í borgarhverfum er gott að hafa slíka máttarstólpa mannlífsins.

En svo breytti fyrirtækið um stefnu, sagði þeim öllum upp og breytti í sjálfsafgreiðslu. Ég var fastur viðskiptavinur þarna en hef ekki komið þangað síðan. Ég tel að sjálfsafgreiðsla sé ofmetin – trúi fremur á verkaskiptingu.

Hins vegar eru Olís og N1 ennþá með starfsmenn á plani. Þar er að finna mikla ágætismenn, eins og til dæmis afgreiðslumanninn á N1 stöðinni við Hringbraut sem á föstudagsmorguninn benti mér á að annað framdekkið hjá mér væri óeðlilega lint. Hann fór svo með mig og dældi lofti í dekkið – sem dugði til að ég kæmist á dekkjaverkstæði. Sparaði mér líklega að þurfa að standa einhvers staðar úti í skafli við umferðargötu með tjakk og skrúflykil – skiptandi um dekk i kuldanum. Ég var ágætur í því einu sinni, ég er ekki viss um að ég sé það lengur.

Það var satt að segja afbragðs þjónusta – sem engin sjálfsafgreiðsluvél getur veitt.