Ragnar Þór Ingólfsson, formaður VR, segir að orðið samtrygging eigi ekki við þegar kemur að lífeyrissjóðum – nema þá helst sem öfugmæli.

Ragnar gerir starfslokagreiðslu Höskuldar H. Ólafssonar, fyrrverandi bankastjóra Arion banka, að umtalsefni á Facebook-síðu sinni en á föstudag var greint frá því að hann hefði fengið 150 milljónir króna við starfslok sín hjá bankanum.

Í frétt mbl.is á föstudag kom fram að Höskuldur hefði starfað í 107 mánuði sem bankastjóri og því næmi starfslokagreiðslan 1,4 milljónum króna fyrir hvern mánuð sem hann gegndi starfinu.

Ragnar segir að þessar 150 milljónir króna jafngildi 312.500 króna launum á mánuði í 40 ár.

„Því má ætla að eftirlaunaréttindi bankastjórans fráfarandi hafi jafnframt aukist, með einni greiðslu, sem nemur vinnuframlagi láglaunafólks, í fullu starfi, í 40 ár eða heila starfsævi,“ segir Ragnar sem bendir á að þetta hafi verið greiðsla fyrir að hætta störfum vegna þess að afkoma bankans, undir stjórn Höskuldar, hafi verið undir væntingum.

„Mánaðarlaun hans voru árið 2018 rúmar 5,6 milljónir á meðan lágmarks tekjutrygging láglaunafólks, fyrir fullt starf, var rétt að merja 300 þúsund kallinn. Ef við setjum þetta í samhengi við þau réttindi sem ávinnast innan lífeyrissjóðakerfisins, sem eru 74 til 76% af meðaltekjum, er hægt að álykta sem svo að orðið samtrygging á ekki við þegar kemur að lífeyrissjóðum, nema þá helst sem öfugmæli. Öfugt við skattkerfið sem þó reynir að tryggja öllum jafnan aðgang að grunnþjónustu óháð tekjum eða stöðu.“