Flora Fernández Agulló kom hingað til lands fyrir um þremur árum frá Spáni til að starfa við þrif og morgunvarðarþjónustu á hóteli í Reykjavík og flýja baslið og atvinnuleysið í heimalandinu. Hún er nú á milli starfa, en lýsir kröppum kjörum og vanhæfum yfirmönnum á Íslandi í viðtali við Vinnuna, tímarit Alþýðusambands Íslands.
Hún segir erfitt að ná endum saman á lágmarkslaunum:
„Ég kann betur við vinnufyrirkomulagið hér. Á Spáni er vinnudeginum skipt í tvennt með löngu hléi og er fyrir vikið mun lengri, hann nær frá morgni og fram á kvöld. Hér er ég búin að vinna eftir 8 tíma sem hentar mér vel. Launin á Íslandi eru líka betri en á Spáni þar til þú áttar þig á hvað kostar að lifa hérna, hversu mikið fer í skatt, húsaleigu, mat og strætó. Þá fer mestur glansinn af launaseðlinum. Það getur oft verið erfitt að ná endum saman.“
Flora leigir nú með þremur öðrum og segir ekki möguleika á að búa ein eða eiga bíl með þau laun sem hún er með. Á tímabili leigði hún með níu manns:
„Núna er ég að leigja með þremur öðrum sem er nú bara fínt miðað við að um tíma leigði ég með níu manns. Ég er að reyna að safna smá pening sem gerir það að verkum að ég neita mér um ýmislegt sem ég gerði áður eins og að fara í leikhús eða út að borða. Það er alveg klárt að ég gæti aldrei leyft mér þann munað að búa ein eða eiga bíl hér á Íslandi, hvað þá ferðast. Það er líka fjarlægur draumur að stofna fjölskyldu og lifa „eðlilegu“ lífi. Fjölskyldulífi á Íslandi er ekki einu sinni hægt að lifa á tvöföldum lágmarkslaunum. Í dag snýst þetta um að komast af frá mánuði til mánaðar.“
Flora tekur fram að vinnuaðstæður séu betri hér en á Spáni, en gagnrýnir óskipulagið og vanhæfnina:
„Ég hef bara reynslu af hótelstörfum en mér finnst áberandi hvað yfirmenn hér hafa oft lítið vit á því hvað við hótelþernurnar gerum. Maður fær stundum á tilfinninguna að þessir yfirmenn okkar hafi fengið starfið vegna þess að þeir eru Íslendingar en ekki vegna hæfni eða þekkingar. Það er pirrandi og ósanngjarnt að sjá fólk sem greinilega kann ekki til verka fá stöðu yfirmanns. Á Spáni gerist þetta einnig en þar er meginreglan samt sú að þeir sem eru vanhæfir eru látnir fara. Ég hef ekki upplifað það hér á landi,“
segir Flora.
Flora segir að þó svo hún sé ánægð með veru sína hér, hafi hún einnig upplifað dökkar hliðar á vinnustaðarmenningunni:
„Það er tilfinning mín, og þeirra erlendu starfsmanna sem ég hef kynnst, að þeir sem reka hótel séu ekkert alltof hrifnir af því þegar við útlendu starfsmennirnir erum farnir að þekkja rétt okkar og farnir að gera kröfur í samræmi við það. Ég lenti t.d. í því á hóteli þar sem ég vann að einn daginn var okkur starfsmönnunum tilkynnt að vaktirnar okkar yrðu styttar um helming. Við sem vorum í þrifum og þjónustu sættum okkur auðvitað ekki við það og sögðum upp. Þeir réðu í staðinn fólk sem var nýkomið til landsins og þekkti lítið til réttinda sinna. Ég held það hafi alltaf verið ætlunin að losna við okkur.“
Alls er áætlað að á Íslandi starfi um 33 þúsund útlendingar, eða 17 prósent heildarfjölda á vinnumarkaði.