Maður hefur sjaldan orðið vitni að eins háu falli og í tilviki Ora-bauna.

Þær hafa lengi verið tákn um sjálfstæði og sérstöðu íslensku þjóðarinnar og á sinn hátt þvermóðsku hennar. Við höfum haft þessar baunir á borðum hvað sem tautar og raular. Látum ekki fá á okkur þótt sagt sé að þær séu mauksoðnar, skrítnar á litinn og einkennilegt af þeim bragðið. Við höfum samt borðað þær – það eru til ótal sögur af Íslendingum sem eru svo einstrengingslegir varðandi mataræði að þeir fara með baunirnar til útlanda til að þurfa ekki að vera án þeirra.

Fátt hefur verið talið þjóðlegra en Ora-baunir. Þær eru einhvern veginn Ísland. Við.

En á einni viku hefur þetta gerbreyst. Fyrirtækjasamsteypan sem nú framleiðir Ora-baunir ákvað að hækka verð á vörum sínum í trássi við kjarasamninga sem nú hafa verið samþykktir. Þetta vakti bylgju reiði og andúðar í samfélaginu. Fólk lýsir því yfir unnvörpum á samskiptamiðlum að það sé hætt að nota Ora-baunir.

Og viti menn – snögglega eru Ora-baunirnar orðnar tákn um allt annað en áður. Græðgi kapítalismans, sjálfhygli,  skort á samfélagslegri ábyrgð – þær eru meira að segja bendlaðar við kvótkakerfið sem er svo illa þokkað hjá mörgum.