Í dag birtust fréttir um það að sænska stúlkan Greta Thunberg hefði ávarpað ráðstefnu í Reykjavík. Hún hefði hins vegar ekki komið í eigin persónu vegna þess að hún ferðast ekki með flugvélum. Í staðinn var notaður fjarfundarbúnaður.

Maður sá að hér og þar á samskiptamiðlum spratt upp umræða um þetta. Sumum leist vel á fordæmi Gretu, en mér sýndist þeir vera fleiri sem eru ekki tilbúnir að fórna neinu varðandi flug – eitt viðkvæðið var að við Íslendingar værum byggjum svo afskekkt að við yrðum að komast burt.

Helsti vandinn varðandi loftslagsbreytingar er að mannkynið er í raun ekki tilbúið að gefa nema sáralítið eftir af, uppi eru kröfur um að stjórnmálamenn geri eitthvað, en það er minna um að fólk taki til í sínum eigin ranni – breyti lífsháttum sínum.

Vitundin um vandann hefur þó stóraukist á frekar stuttum tíma – Greta Thunberg á sinn þátt í því.

Það er máski ekki mikil fórn þótt borgar- og helgarferðum fækki. Stuttu skreppi til útlanda. Ferðum sem standa kannski yfir í þrjá til fimm daga. Og svo er það allt fólkið sem ferðast í viðskiptaerindum og embættismenn og stjórnmálamenn. Mikið af því er óþarft eða má að minnsta kosti leysa með því að nota nútíma samskiptatækni. Það er dálítið gamaldags viðhorf að líta á ferðir til útlanda sem sérstök hlunnindi sem er eftirsóknarvert að komast í.

Við getum til dæmis nefnt að meðan talað er á þingi um þriðja orkupakkann, og maður skyldi ætla af tóninum í umræðunni að himinn og jörð séu að farast og enginn megi liggja á liði sínu, þá er fimmtungur þingmanna í útlöndum í einhverjum erindgjörðum eins og lesa má í Kjarnanum. Til að mynda er hópur þingmanna kominn alla leið til Katar til að sitja fund Alþjóða þingmannasambandsins – sem maður getur ekki með nokkru móti ímyndað sér að sé mikilvægur félagsskapur.

En svo verður maður að spyrja sjálfan sig – hverju er ég tilbúinn að fórna? Eða þú, lesandi góður? Nokkrum flugferðum?