„Í fyrradag sagði Sólveig Anna Jónsdóttir formaður Eflingar um það verkfall sem þá var yfirvofandi: „Ég hlakka mikið til.“ Undir þessi sérkennilegu orð tók sem betur fer enginn, enda verkfall ekkert tilhlökkunarefni. Verkfall er tæki sem launamenn geta gripið til ef þeir telja útilokað að kjarasamningaviðræður geti skilað árangri.“ Þannig hefjast Staksteinar í Morgunblaðinu í dag. Þar er Sólveig Anna harðlega gagnrýnd og sagt að fögnuður Sólveigar renni stoðum undir kenningar að ekki sé til staðar mikill samningsvilji af hendi Eflingar. Í Staksteinum segir enn fremur:

„Kátínan í gær með verkfallið og kröfugönguna staðfestu svo hið sama. Og helsta kröfuspjaldið (á ensku eins og flest spjaldanna),„WE’RE HERE! WE’RE STRIKING! GET USED TO IT!“, var ekki beinlínis vísbending um að forysta Eflingar óskaði þess að verkfallið tæki fljótt af.

Sem betur fer eru ekki allir forystumenn verkalýðshreyfingarinnar á sömu villigötum. Enda er ekki líklegt að almennir félagsmenn sætti sig við slíka framgöngu.“

Sólveig Anna birtir skrif Morgunblaðsins, sem eru nafnlaus og því á ábyrgð ritstjóra, Davíðs Oddssonar. Sólveig segir:

„Í heimi Staksteina er sá fjölmenni hópur kvenna sem kom saman í gær „enginn“, enda ekki til siðs í þeirri veröld að sjá, heyra, hvað þá hlusta á láglaunakonuna. Ef að Staksteinar gætu gert eitthvað annað en að hlusta á þvaðrið í sjálfum sér hefðu þeir mögulega heyrt fagnaðarlætin úr Gamla bíó þar sem láglaunakonur alls staðar að úr heiminum komu saman í gær og sannarlega glöddust yfir því að hafa lagt niður störf.“

Þá segir Sólveig lítið í boði fyrir láglaunakonur, þær geti yfirleitt ekki eignast þak yfir höfuðið eða vera laus við fjárhagsáhyggjur við eftirlaunaaldur og launin dugi ekki út mánuðinn. Sólveig segir:

„Ég vissi ekki fyrr en á fimmtudagskvöldið að það væri heldur ekki í boði að gleðjast yfir því að fá tækifæri til að sýna fram á grundvallarmikilvægi okkar í efnahagskerfinu.“

Sólveig bætir við:

„Ég var þangað til á fimmtudagskvöldið enn svo barnaleg að halda að við mættum vera glaðar og sýna gleði þegar okkur sýndist. En nei, það er greinilega partur af taktík vellauðugrar stéttar fjármagnseigenda og atvinnutækja-stjórnenda að reyna að gera gleði kvenna ósiðlega og hneykslanlega. Ég er enn þá að vinna með viðbrögð mín við þessari óforskömmuðu tilraun til að gera lítið úr baráttu okkar og aðferðum mínum.“

Þá segir Sólveig að lokum:

„Þannig að í bili er ég að pæla í segja: Aumingja vesalings mennirnir, móðursýkin hefur gert það að verkum að þeim er bara ekki sjálfrátt.“