Yfirleitt hefur maður álitið að Bændablaðið væri fremur vænn og frómur fjölmiðill þar sem maður sér það liggja í bunkum hér og þar, til dæmis á bensínstöðvum. Þetta er blað sem fólk tekur upp og flettir, les kannski ekki endilega gaumgæfilega – en það verður að segjast eins og er að Bændablaðinu tekst vel upp varðandi dreifingu. Og, ólíkt því sem gerist í mörgum fjölmiðlum, er enginn skortur á auglýsingum í blaðinu. Mörgum auglýsendum er ekki vel við að auglýsa í umdeildum fjölmiðlum.
En Bændablaðið er ekki allt þar sem það er séð. Til dæmis birtist í síðasta tölublaði þess leiðari, skrifaður af Herði Kristjánssyni ritstjóra, sem maður verður eiginlega að segja að er – ja, er ekki ekki hægt að nota orðið froðufellandi?
Þarna er viðhaft orðfæri og líkingar sem maður sér yfirleitt ekki nema í innstu kimum alnetsins og á síðum þar sem eru iðkaðar samsæriskenningar. Þegar svona sést í Bændablaðinu finnst manni það einhvern veginn – er ekki hægt að segja út úr kú?
