Ljóst er að nýbygging Landsbankans við Austurhöfnina i Reykjavíki er fjarskalega óvinsæl. Í hugum fólks er hún að verða eins konar tákn um veruleikafirringu – að bankarnir lifi ekki í sömu veröld og almennir Íslendingar. Nú síðast tók Bjarni Benediktsson fjármálaráðherra sig til og og krafðist þess að bankarnir endurskoðuðu launakjör æðstu stjórnenda.
En það er samt merkilegt með þessa byggingu. Af öllu því sem hefur risið í Miðbænum í Reykjavík undanfarin ár er hún einna snotrust.
Húsin sem rísa við Hafnartorg og Austurhöfn og víðar eru einstaklega frekjuleg og yfirgangssöm. Stærð þeirra er yfirgengileg miðað við það sem fyrir er – hina smágerðu byggð. Byggingaplássið er skítnýtt – það er byggt út í ystu lóðamörk, hver einasta rúmsentimetri sem er í boði fyrir steinsteypu er notaður. Fyrir vikið virka húsin klunnaleg og útblásin. Og nú er komið á daginn að lúxusíbúðirnar í þessum húsum seljast ekki – það er reyndar alþjóðlegt mál segir Spegillinn á Rúv.
En þetta á alls ekki við um nýbyggingu Landsbankans eins og hún birtist á skýringarmyndum. Hún lítur þvert á móti út fyrir að vera nokkuð hófstillt. Það er rými í kringum hana, loft, hún virkar ekki óþarflega yfirþyrmandi. Út frá sjónarhóli byggingarlistar er þetta miklu betra og metnaðarfyllra verk en Hafnartorgið.
En framkvæmdin er gríðarlega óvinsæl – hún á sér varla neina formælendur svo spurning er hvort húsið rísi nokkurn tíma.
