Hún er stórmerkileg þessi ljósmynd sem mun vera tekin árið 1965. Fyrir 54 árum. Ólafur Sigurðsson birti hana á vefnum Gamlar ljósmyndir og segir að hún sé tekin ofan af Vatnsendahæð.

Á myndinni getur maður áttað sig á ótrúlegum breytingum sem hafa orðið á Reykjavík. Þarna er borgin ennþá öll innan Elliðaáa. Ystu húsin í bænum eru í Blesugrófinni. Á þessum tíma eru Vogarnir líklega nýjasta hverfið – og búið að skrifa heilmikið um það í sögum og ljóðum.

Þetta er reyndar tíma þegar mikið var kvartað undan húsnæðishallæri, byggðin í síðustu herskálahverfunum var að leggjast af og húsnæðismálin eldfimt pólitískt deilumál.

Stuttu eftir að myndin er tekin fóru að rísa nýju hverfin fyrir austan Elliðaárnar, Árbærinn, Breiðholtið og síðar Grafarvogurinn. Myndin er eiginlega tekin rétt fyrir þessi tímamót. Og Fossvogshverfið er ekki risið heldur.

Og af því nú eru harðar kjaradeilur og líka talað um húsnæðismál, má rifja upp að bygging hluta Breiðholtshverfisins var afrakstur samninga við verkalýðshreyfinguna, þar voru m.a. að verki Bjarni Benediktsson, frændi og nafni núverandi fjármálaráðherra, og Eðvarð Sigurðsson, formaður Dagsbrúnar – félags sem síðar rann inn í Eflingu.

En það er fleira sem vekur athygli á myndinni. Til dæmis hvað allt er ennþá gróðursnautt. Menn gera sér kannski ekki alveg grein fyrir því hversu gróðurbyltingin gerðist seint. Þarna sést varla trjáhrísla – þetta eru bara auðir og hrjóstrugir melar. Næðingurinn gat verið mikill á þessum árum og lítið skjól.

Maður hugsar – ansans, maður man þetta allt. Þegar Árbærinn var að byggjast og maður ók þar framhjá með pabba og mömmu á leiðinni upp í Heiðmörk. Þegar Fossvogurinn var í byggingu og fyrsta fólkið var að flytja þangað. Þegar Neðra-Breiðholt var glænýtt. Og maður lifði í trjávana borg þar sem pínulitlir trjálundir voru nánast eins og skógarígildi. Svona hafa árin læðst aftan að manni.