Maður spyr sig hvað fari í gegnum heilabúið á fólki sem sem situr til dæmis í bankaráði Landsbankans og ræðir launahækkun til bankastjóra – á nákvæmlega sama tíma og eru í gangi viðkvæmir kjarasamningar.

Og á sama tíma og er í gangi umræða um að einkavæða bankann. Ennfremur deilt um hvort eigi að reisa rándýrar nýjar höfuðstöðvar fyrir hann.

Hvað hugsar þessi hópur fólks sem situr saman í fundarherbergi, líklega af virðulegri sortinni, í gamla Landsbankahúsinu.

Kannski ekkert?

Kannski veit það ekkert um það sem er að gerast annars staðar í samfélaginu, kannski er því alveg sama eða kannski er það ekkert að tengja?

Sé það svo er það væntanlega ekki starfi sínu vaxið.

Annars er svosem ekki alveg nýtt að komi upp mál af þessu tagi á tíma kjarasamninga. Það rifjast upp að allt varð vitlaust 2015 þegar HB Grandi greiddi hluthöfum stóran arð og hækkaði laun stjórnarmanna verulega í miðri vinnudeilu. Þetta hleypti illu blóði í verkalýðshreyfinguna, meðal annars þáverandi forseta ASÍ – sem mörgum þótti reyndar almennt of linur.

HB Grandi var auðvitað ekki ríkisfyrirtæki eins og Landsbankinn, en þetta var sett í samhengi við að fyrirtækið ræki nokkuð grimma láglaunastefnu. Kristján Loftsson sem þá var aðaleigandi HB Granda lét ekki bilbug á sér finna fremur en endranær, sagði að hækkanirnar yrðu ekki teknar til baka, og spurði þá Gylfi Arnbjörnsson hvort hann byggi í helli?

Ef til vill má spyrja sömu spurningar um bankaráð Landsbankans – nema það kallist fílabeinsturn?