Í kvæðum Mary Oliver er stilling og ró og tenging við heiminn og náttúruna sem okkur vantar svo sárlega á þessum einkennilega órólegu tímum þegar fólk á svo margt, getur leyft sér svo margt, en finnur enga miðju, er eins og í sífelldu flökti og sífelldum samanburði á samskiptamiðlum, alltaf að koma sér upp skoðunum og dómum samstundis, og velta fyrir sér hvernig það birtist öðrum um leið og það finnur ekki sátt innanbrjósts.

Á þessum tíma segja kvæði Mary Oliver okkur eitthvað sem við finnum að við þurfum á að halda en sleppur undan okkur, líkt og skáldlegar núvitundaræfingar.

Mary Oliver var eitt höfuðskáld Bandaríkjanna. Hún fæddist 1935 og andaðist í gær. Hún var margverðlaunuð og bækur hennar seldust í stærri upplögum en títt er um ljóðabækur. Hér eru tvö kvæði eftir hana sem ég tek upp af netinu í kvöld þar sem lesendur eru að minnast hennar. Hið fyrra birti Soffía Auður Birgisdóttir, þetta er þýðing eftir hana sjálfa, hið síðara birti Ragnar Helgi Ólafsson, ég held hann hafi þýtt kvæðið.

VILLIGÆSIR

Þú þarft ekki að haga þér vel.
Þú þarft ekki að skríða á hnjánum
hundrað mílur yfir eyðimörkina í iðrun.
Þú þarft aðeins að leyfa hina mjúka dýri líkama þíns
að njóta þess sem það nýtur.
Segðu mér frá örvæntingu þinni, og ég skal segja þér frá minni.
Á meðan veltist veröldin.
Á meðan líður sólin og regndroparnir tæru
yfir landslagið,
yfir slétturnar og djúprætt trén,
fjöllin og fljótin.
Á meðan fara villigæsir, hátt um heiðbláan himin,
á heimleið.
Það skiptir ekki máli hver þú ert, eða hversu einmana,
öll veröldin er til reiðu fyrir hugarflug þitt,
kallar á þig líkt og villigæsirnar, hrjúf og spennandi
aftur og aftur og markar þér stað
í heildinni.

VIÐ SVARTVATNASKÓG

Sjáðu, trén 
þau breyta
búk sínum
í súlur