Í umræðunni um sölu bankanna gætir ákveðinna þversagna. Eitt af því sem er talað um er að ríkið hafi svo góðan arð að bönkunum og þá segja menn – er rétt að slátra mjólkurkúnni?
En í sannleika sagt eru það ekki bankarnir sem eru mjólkurkýrin heldur almenningur í landinu. Frá honum eru þessir fjármunir komnir með okurvöxtum og ofurálögum og renna í kerfi sem er gríðarlega dýrt og óhagkvæmt, sérstaklega miðað við smæð samfélagsins.
Ólafur Hauksson skrifar um þetta í athugasemd við grein sem ég birti hér fyrr í vikunni:
Það er ákveðinn masókismi í afstöðu fólks til sölu ríkisbankanna. Flestir tala um að ekki skuli selja þá þar sem þeir skili miklum arði í ríkissjóð. Fæstir vilja sjá þá arðtöku í höndum einkaaðila. En þá gleymist að það erum við sjálf sem stöndum undir þessum arði. Við borgum bönkunum okurvexti og okurgjöld og þess vegna hagnast þeir svona. Þetta fer semsagt úr einum vasanum í annan.
Minna ber á alvöru umræðu um að leita leiða til að draga úr þessu okri þannig að við þurfum ekki að standa undir þessum mikla hagnaði. Þetta þarf ekki að vera snúið, málið er að tryggja raunverulega samkeppni fjármálastofnana. Hversu umfangsmikið og dýrt og arðbært fjármálakerfi þarf eiginlega til að sýsla með fjármuni 340 þúsund manna og fyrirtækja þeirra?
