Í raun hefur Facebook gengið svo langt að ekkert annað ætti að bíða fyrirtækisins en að missa starfsleyfið eða að vera brotið upp í frumeindir. Það hefur síendurtekið logið að yfirvöldum og notendum sínum, misnotað upplýsingarnar sem það aflar í svo miklum mæli og dreift þeim á aðila sem eiga ekki að hafa neitt með þær að gera.

Allur kúltúr fyrirtækisins virðist einkennast af rótgrónum óheiðarleika – það er rotið í gegn.

En líklega verður ekki mikið gert. Þetta ræðst náttúrlega í Bandaríkjunum og þar eru stjórnmálamenn ýmist hræddir við Facebook ellegar skilja þeir ekki eðli starfseminnar. Þetta hefur birst í þingyfirheyrslum yfir sjálfum Zuckerberg og öðrum starfsmönnum fyrirtækisins.

Nýjasta hneykslið, sem upplýst var um í New York Times, felur í sér að Facebook lét upplýsingar um viðskiptavini sína, meðal annars upplýsingar úr skilaboðum á Messenger, til stórfyrirtækja í tæknigeiranum eins og Netflix, Microsoft, Spotify, Amazon og Apple.

Þetta er í raun slíkur trúnaðarbrestur að réttast væri að loka sjoppunni tafarlaust.

En hvernig myndi okkur reiða af án Facebook? Það eru orðin tíu ár sem þessi miðill hefur verið í aðalhlutverki í samskiptum milli fólks. Inni á Facebook eru gríðarlegar upplýsingar um okkur sjálf, minningar, myndir, sambönd við vini – fyrir utan alla pólitíkina, rövlið og þvæluna sem við látum þar inn. Líklega myndum við flest vilja hafa einhvern aðgang að þessu áfram – þó það gæti reyndar verið hálfgerður léttir að vera laus undan öllu klabbinu í einu vetfangi.

Við myndum láta huggast – og kannski hugsa að við höfum eytt of stórum hluta síðustu tíu ára í þetta fyrirbæri.

Aðrir samskiptamiðlar myndu svo taka við. En þess yrði að gæta að þeir yrðu aldrei svona stórir, voldugir og alltumlykjandi.