Ég er mjög hrifinn af borðtennisborðum – ekki síst ef þau eru úti. Sjálfur á ég feril sem borðtennismaður. Á árum mínum í Hagaskóla gerði ég ekkert annað en að spila borðtennis í kjallara skólans. Vanrækti námið. Æfði borðtennis í KR. Við vorum mjög sigursæll hópur. Líklega hefði ég komist í landslið í borðtennis ef ég hefði ekki hætt.
Hin síðari ár hef ég aðallega stundað borðtennis á erlendri grund, einkum á borðtennisborðum sem eru víða utandyra í borgum eins og til dæmis Berlín. En hér er mynd af mér spilandi borðtennis utandyra, árið er líklega 1974. Þetta er í garðinum á Ásvallagötu 13. Borðið keypti ég það ár, það var annars var það í fullri notkun í herberginu mínu í kjallara hússins – komst varla mikið annað fyrir þar. Eins var í hausnum á mér á þessum árum, þar var ekkert nema borðtennis.
Nú efnir Reykjavíkurborg til kosningar undir yfirskriftinni Hverfið mitt – og ekki í fyrsta sinn. Meðal þess sem hægt er að kjósa um er útiborðtennisborð eins og sjá má hér efst. Kostnaðurinn er 4 milljónir – ef svo ólíklega vill til að áætlanir standist. Ég skoða bara verkefni í mínu hverfi, þar er líka „menningarminnjaskilti“ við Farsóttarhúsið fyrir 3 milljónir og „I love Reykjavík“ skilti fyrir 8 milljónir.
Um þetta og fleira geta íbúarnir kosið – og svo eru líka kosningar í öðrum hverfum um svipuð smáverkefni. Sum eru bara skrítin, jafnvel hreinræktuð della eins og „skjár úr vatni og hologram á Tjörninni“, sum eru skemmtileg, önnur virka gagnleg og jafnvel bráðnauðsynleg.
Þetta er jú einhvers konar lýðræði að leyfa fólki að kjósa um svona smáhluti. Maður getur samt ekki alveg varist þeirri tilhugsun að þetta sé mestanpart gervilýðræði – sýndarmennska eins og furðulega margt í borgarstjórninni um þessar mundir.
