Guðmundur Andri Thorsson skrifar í danska dagblaðið Information, um komu danska þingforsetans Piu Kjærsgaard til Íslands. Hann segir að Kjærsgaard hafi hegðað sér á Íslandi eins og það sem kallaðist á árum áður „stórdani“. Hún fór að siða Íslendinga til og talaði um að þeir væru ekki nógu vel siðaðir.

Þegar verið sé að halda upp á afmæli þess að Íslendingar komu sér undan dönsku valdi, þá sé Kjærsgaard ekki sérlega góður fulltrúi þjóðar sinnar. Það sé ekki annað en viðeigandi að gefa Dönum það til kynna.

Það sé líka heldur óþægilegt þegar Kjærsgaard tali um Íslendinga sem sérstaka vörslumenn hins norræna anda – úr muni hennar hljómi það öðruvísi en þegar einhver réttur og sléttur Preben eða Karen segi það. Allt sem Kjærsgaard segir öðlist ákveðna merkingu í ljósi fyrri orða hennar og athafna.

Björn Bjarnason skrifaði grein um komu Kjærsgaard á vef sinn. Hann talar um skort á umburðalyndi fyrir skoðunum annarra og tilraunir til að þagga niður í einstaklingi sem pólítísk öfl hér á landi eru sammála. En svo skrifar Björn þessa athyglisverðu málsgrein:

Sjónarmið sem hún boðar í útlendingamálum voru fyrir nokkrum árum kennd við öfgaskoðanir. Þau eru nú viðurkenndur hluti meginsjónarmiða í evrópskum stjórnmálum.

Til er hugtakið Overton-glugginn, kennt við stjórnmálafræðinginn Joseph Overton. Það greinir hvaða skoðanir eru viðurkenndar í opinberri umræðu. Við sjáum hvernig Overton-glugginn hefur verið að færast á síðustu árum. Það er ekki síst vegna tilkomu samfélagsmiðla, en stjórnmálamenn eins og Kjærsgaard hafa átt mikinn þátt í því.  Hatursfull sjónarmið ryðja sér rúms og verða meira áberandi en áður, öfgarnar magnast – hið opna og frjálslynda lýðræðissamfélag á í vök að verjast.

Ber okkur ekki að sporna við því?