Orðið á götunni er að nýjar siðareglur þingmanna, sem samþykktar voru í dag, muni stórbæta samskipti á þingi, fækka skapofsaköstum og hrópum úr sal. Siðareglurnar fela í raun í sér tvær breytingar. Annarsvegar þá að þingmenn leggi sig fram um að „skapa í störfum sínum heilbrigt starfsumhverfi innan þings sem utan og hvarvetna þar sem þeir sinna störfum sínum þar sem hafnað er hvers konar kynferðislegri eða kynbundinni áreitni, einelti eða annarri vanvirðandi framkomu.“

Og hinsvegar að þingmenn skuli  „ekki sýna öðrum þingmönnum, starfsmönnum þingsins eða gestum kynferðislega eða kynbundna áreitni, leggja þá í einelti eða koma fram við þá á annan vanvirðandi hátt.“

Þetta er gott og blessað og varla erfitt að fara eftir svo skýrum reglum fyrir siðað fólk.  Siðareglurnar  hafa í raun verið uppfærðar með #metoo byltinguna að leiðarljósi, sem verður að teljast gott mál, enda Alþingi eflaust engin undantekning frá öðrum vinnustöðum þegar kemur að háttsemi, eða öllu heldur skorti þar á.

Hafa ber í huga að Alþingi, sem óhefðbundinn vinnustaður, fellur ekki undir vinnuverndarlöggjöf líkt og önnur fyrirtæki eða stofnanir. Hvort það sé skýringin á því að þingmenn séu með þrasgjarnari stéttum er hæpin, en óneitanlega vekur ein setning siðareglnanna upp áleitnar spurningar, að þingmenn skuldbindi sig til að leggja sitt af mörkum til að skapa heilbrigt starfsumhverfi innan þings sem utan, sem sé laust við…“einelti, og aðra ótilhlýðilega framkomu.“

Orðið á götunni er að hér gæti stefnt í skilgreiningarvandamál, sökum eðlis starfsins.