Orðið á götunni er að æðstu stjórnendur stærstu fyrirtækja landsins láti sér úrskurði og sektir Samkeppniseftirlitsins í léttu rúmi liggja og að siðferðisstrikið sem ákvarði rétta og ranga hegðun fyrirtækja sé óðum að mást út.  Á undanförnum árum hafa laun forstjóra og æðstu stjórnenda hækkað mikið. Fyrir hrun voru slík ofurlaun útskýrð með hinni gríðarmiklu ábyrgð sem fylgdi störfum stjórnenda, ábyrgð sem aldrei var öxluð þegar á reyndi.

Undanfarið hafa ýmis stórfyrirtæki þurft að greiða sektir til Samkeppniseftirlitsins vegna vafasamra starfshátta sinna. Síminn, , Byko, Samskip og Eimskip, Landsbankinn, Arion banki, Lyf og Heilsa, Hagar, Icelandair, Isavia, Valitor, og hafa öll þurft að beygja sig undir úrskurð Samkeppniseftirlitsins og sum greitt hundruð milljóna í sektir. Nú síðast Mjólkursamsalan, sem þurfti að punga út 480 milljónum króna í sekt. Þá er ótalin sektin sem Róbert Wessmann, forstjóri og stofnandi Alvogen og félagar hans þurftu að greiða vegna dóms Hæstarétts um saknæma og ólögmæta viðskiptahætti. Sektin nemur um 1.4 milljarði, með vöxtum og dráttarvöxtum og er sú hæsta hér á landi svo vitað sé.

En hvernig stendur á því að slíkum málum virðist fjölga ? Getur verið að sektirnar séu álitnar viðunandi áhættuþóknun til að halda viðskiptamódelinu gangandi, sem greiða jú ofurlaun stjórnenda ? Hefur það áhrif að neytendablinda og fréttagleymska íslendinga virðist krónísk, eða stendur öllum einfaldlega á sama, svo fremi sem þeir fá sinn skammt af efnishyggju og þáttaglápi ?

Eflaust er það svo og meira til.

Orðið á götunni er að þessi öfuga þróun fyrirtækjasiðferðis muni halda áfram, þangað til að persónur, en ekki fyrirtæki, verði gerðar ábyrgar gjörða sinna.

Svona eins og þegar starfsmenn fyrirtækja fá sér of mikið neðan í því á vinnustaðarskemmtunum og fara yfir strikið.