Fyrir löngu síðan, þegar ég var í Frakklandi, sá ég í sjónvarpi mann sem ég hafði ekki þekkt áður. Hann var í viðtali í skemmtiþætti, virkaði svona bráðskemmtilegur og sjarmerandi, settist svo við slaghörpu, spilaði og söng með nokkuð rámri röddu syrpu af lögum kvikmynd sem hann hafði samið.
Ég var gjörsamlega heillaður. Maðurinn var Michel Legrand og kvikmyndin var Les Parapluies de Cherbourg (Regnhlífarnar í Cherbourg). Þetta er sungin kvikmynd, í ótrúlega fallegum litum, gerð af Jacques Demy 1964 – aðalleikonan ung Catherine Deneuve. Glæsitími í franskri kvikmyndagerð. Hér er frægt lag úr myndinni.
Sjónvarpsútsendingin sem ég sá var mörgum árum síðar, þetta hefur verið svona um miðjan níunda áratuginn. Það duldist ekki hvað Legrand naut mikillar aðdáunar. Ég fór að kynna mér hann og alla tíð síðan hefur hann verið í miklu uppáhaldi hjá mér. Ég get jafnvel sagt að ég hafi dáð hann.
Legrand var ekki bara góður lagahöfundur, afburða píanóleikari og prýðilegur tónlistarmaður á alla lund – hann var líka heppinn, kannski má segja að hann hafi verið lukkunnar pamfíll. Hann fer mjög ungur í tónlistarnám í bestu skólum í París, pabbi hans var músíkant, pilturinn sótti tíma hjá Nadia Boulanger í Conservatoire de Paris. Er innan við tvítugt þegar hann byrjar að starfa sem tónlistarmaður.
Hann er uppi á einstaklega spennandi tíma í tónlist og kvikmyndum – Legrand samdi tónlist við ótal kvikmyndir og vann þrenn Óskarsverðlaun. Hann var ungur þegar hóf að halda úti sínum eigin hljómsveitum, bæði stórum og litlum. Hann var aðeins 22 ára þegar hann gaf út plötu sem náði mikilli metsölu, I Love Paris hét hún.
Legrand fór til Bandaríkjanna. Þar kynntist hann stórstjörnum tuttugustu aldarinnar. Legrand var mættur á staðinn þar sem allt var að gerast. Þeir Miles Davis urðu vinir. Hann vann með Bill Evans og John Coltrane. Og svo eru það allir söngvararnir sem hann starfaði með og fluttu lög hans: Ray Charles, Ella Fitzgerald, Streisand, Sinatra, Sarah Vaughn, Aretha Franklin, Dusty Springfield. Listinn er mjög langur. En hann var svo fjölhæfur að hann hljóðritaði líka tónlist eftir klassísk tónskáld eins og Satie, Copland, Cage og Gershwin.
Það var eitthvað ómótstæðilegt við Legrand. Maður hafði á tilfinningunni að lífið léki við hann, veitti honum ómælda ánægju. Frá honum streymdi jákvæð orka, eins og það heitir núorðið. Hann starfaði í tónlistinni fram á síðustu stund. Það voru ráðgerðir tónleikar með honum í París nú í vor. Þeir verða kannski haldnir annars staðar. Maður gæti hugsað sér að Miles blési í trompetinn í því samkvæmi.
Michel Legrand fæddist í París 24. febrúar 1932. Hann andaðist í borginni sinni í dag. Hér flytur hann sjálfur eitt þekktasta lag sitt, Les moulins de mon coeur, The Windmills of my Mind heitir það á ensku og er úr kvikmyndinni The Thomas Crown Affair.
