Á vefnum local.fo má lesa umfjöllun um ferðamennsku í Færeyjum, greinin er eftir blaðamanninn Jens Hákun Leo. Færeyjar hafa mikið að bjóða í ferðaþjónustu nútímans – einstæða og ósnortna náttúru utan við alfaraleið. Fjöldi ferðamanna í Færeyjum hefur líka aukist mikið á undanförnum árum, en Færeyingar vilja ekki að fari fyrir landinu þeirra eins og Íslandi og sérstaklega ekki Reykjavík, segir í greininni.
Flug til Færeyja er vissulega hemill á fjölda ferðamanna. Þær liggja ekki um þjóðbraut þvera eins og Ísland – það sem gerðist á Íslandi var í raun að flugfélögin ákváðu að gera landið að miðstöð fyrir fjöldaflutninga á fólki yfir Atlantshaf. Hagsmunir flugsins gengu fyrir.
Í fyrra komu 378 þúsund farþegar á flugvöllinn í Vágar, fjöldi þeirra jókst um 10,8 prósent frá því árið áður. SAS hefur aukið tíðni flugs frá Kaupmannahöfn, Atlantic flugfélagið hefur lækkað verð, en á þessu ári verður líka flogið milli Vága og París og meira að segja eru ráðgerð nokkrar flugferðir til New York.
Í greininni segir að Færeyingar vilji ekki stjórnlausan vöxt í ferðaþjónustu, „ferðamennsku ferðamennskunnar vegna“. Þeir vilji vernda menningu sína og einstæða náttúru – þeir hafi séð hvernig til dæmis Reykjavík sé farin að tapa sál sinni vegna of margra ferðamanna.
Það er Þórólfur Matthíasson, prófessor í hagfræði, sem deilir greininni á Facebook. Þórólfur var gestur í Silfrinu hjá mér á sunnudag. Þar bar ferðaþjónustuna meðal annars á góma. Þórólfur skrifaði athyglisverða grein í Kjarnann nú í upphafi árs þar sem hann nefndi að þverstæðukennt gæti verið að ætla byggja upp hálaunaumhverfi á Íslandi á grundvelli ferðaþjónustu. Ferðamennskan skapi líka mikið álag á innviði og samköngukerfi sem sé kostnaðarsamt.
Ferðaþjónusta er í grunninn láglaunastarfsemi þar sem flugliðar og hótelstarfsfólk á Íslandi er í beinni samkeppni við flugliða í Lettlandi eða Litháen og hótelstarfsfólk á Spáni, Tyrklandi o.s.frv. Sömuleiðis erum við stöðugt minnt á að til þess að ferðaþjónustan geti starfað þarf að halda uppi dýrum innviðum í formi samgöngukerfis (vegir, brýr, flugvellir), í formi bráðaþjónustu á heilbrigðissviðinu, í formi bráðaviðbragðateyma björgunarsveita, löggæslu, sjúkraflutningafólks og þyrlusveita. Vægi ferðamanna í þessum útgjöldum hlýtur að vera meira á Íslandi en í mörgum öðrum löndum vegna strjálbýlis landsins og vegna þess hversu margir ferðamennirnir eru í samanburði við heildarfjölda landsmanna. Næstum allur er þessi kostnaður er greiddur af almennu skattfé. Vissulega kemur hluti skatttekna af ferðaþjónustunni, en enn er þeirri spurningu ósvarað hvort hreinar tekjur af ferðaþjónustunni geti staðið undir því að greiða laun sem eru samkeppnisfær við laun í hátæknigreinum og jafnframt að greiða fyrir það aukaálag sem greinin veldur á innviðum og samgöngukerfum. Kannski ættu stjórnvöld og aðilar vinnumarkaðarins að koma sér saman um vandaða mótun framtíðar atvinnustefnu fyrir lýðveldið Ísland?
