Sigmundur Davíð Gunnlaugsson, formaður Miðflokksins, skrifar harðorða grein í Morgunblaðið í dag, hvar hann hjólar duglega í forseta Alþingis, Steingrím J. Sigfússon, sem hann segir reyna að efna til „pólitískra réttarhalda“ í annað sinn, vegna Klaustursmálsins, hið fyrra væri landsdómsmálið gegn Geir H. Haarde.
Ákveðið hefur verið að Klaustursmálið fari fyrir siðanefnd Alþingis, sem Sigmundur virðist ekki sáttur við og sakar Steingrím um annarleg markmið í sinn garð, sem hann segir tilraun þingforseta til að svala hefndarþorsta sínum:
„En þrátt fyrir áhuga þingforseta á málinu virðist hann ekki hafa neinn áhuga á að rannsaka brotið, hvað þá að verja þá sem urðu fyrir því. Markmiðin liggja í augum uppi og tilgangurinn helgar meðalið. Lög og réttur eiga að víkja í tilraunum forseta til að svala hefndarþorsta sínum.“
Þá sakar hann einnig Steingrím um að sýna heiðarleikanum vanvirðingu:
„Hvernig er hægt að ætlast til þess að almenningur og dómstólar beri virðingu fyrir lögunum ef þeir sem setja lögin líta hiklaust fram hjá þeim til að ná pólitískum markmiðum eða svala hefndarþorsta. Það er því ekki hægt að sætta sig við að þingið sjálft sýni lögum, rétti, sanngirni og heiðarleika fullkomna vanvirðingu. Þetta er sérstaklega mikilvægt í ljósi þess sem gerðist eftir að fyrri áform þingforsetans um afturvirka lagasetningu, til að afnema eigið vanhæfi, runnu út í sandinn.“
Sigmundur segir þingforseta gjarnan leitast við að vera forseta allra þingmanna, en það sé ekki tilfellið með Steingrím, sem hann segir að hafi lengi haft horn í síðu sinni:
„Margir höfðu efasemdir um að Steingrímur J. Sigfússon væri heppilegur til að gegna slíku hlutverki. Nú kýs hann að renna stoðum undir þær efasemdir með afgerandi og sögulegum hætti. Viðhorf Steingríms til mín er vel þekkt. Hann telur sig eiga harma að hefna og leitast nú við að nýta stöðu sína í þeim tilgangi. Þó blasir við að ekkert af því sem ég sagði í einkasamtali sem tekið var upp með ólögmætum hætti jafnast á við fjölmargt sem þingforsetinn sjálfur hefur sagt og gert opinberlega að yfirlögðu ráði.“
Sigmundur telur að rannsókn á málinu sé tilgangslaus, þar sem aðalpersónur Klaustursmálsins hafi þegar liðið „sálarkvalir“ vegna hegðunar sinnar og „þolað grimmilegri refsingu en nokkur dómstóll myndi telja viðeigandi“ :
„Ljóst er að siðanefnd Alþingis hefur ekki dómsvald á sama hátt og landsdómur eða hæstiréttur. Hver gæti niðurstaða siðanefndarinnar orðið ef hún ákvæði að líta fram hjá hlutverki sínu? E.t.v. sú að það hefði verið ósiðlegt að nota dónaleg orð í einkasamtali. En það vita allir fyrir. Ekki hvað síst þeir sem það gerðu, eins og þeir hafa viðurkennt afdráttarlaust og beðist fyrirgefningar á af einlægni. Fyrir atvikið hafa þeir enda liðið sálarkvalir og þegar þolað grimmilegri refsingu en nokkur dómstóll myndi telja viðeigandi.
Í okkar samfélagi telst það ekki til glæps að hugsa ljótar hugsanir, hugsanir sem menn iðrast jafnan, og ekki heldur að missa út úr sér slíkar hugsanir í einkasamtölum, hvort sem þær lýsa einlægri afstöðu eða eru sagðar í hálfkæringi, gríni, kaldhæðni eða til að ganga fram af öðrum.
Almenningur er fullfær um að meta hvað er siðlegt og hvað ekki og þarf ekki pólitíska sérfræðinga til að segja sér það. Afstaða slíkrar nefndar, sem skipuð væri á pólitískum forsendum hefði því ekkert gildi og skipti engu máli.“
Þá segir Sigmundur að Steingrímur ætti frekar að horfa í eigin barm þegar kemur að hegðun sem varðar við siðanefnd og nefnir orð og handalögmál sem Steingrímur hafi haft uppi:
„Þingforsetinn naut sviðsljóssins þegar hann ákvað að biðjast afsökunar á tali sex þingmanna án þess að gera grein fyrir því á hverju hann væri að biðjast afsökunar hjá hverjum um sig. Betur hefði farið á að hann byrjaði á að biðjast afsökunar á því sem hann hafði sjálfur stöðu og tilefni til. Þingforsetinn hefði getað byrjað á að biðjast afsökunar á orðfæri sínu undanfarna áratugi, á því að hafa lagt hendur á ráðherra í þingsal og reyna svo að koma sama manni í fangelsi með pólitískum réttarhöldum, á því að afhenda erlendum hrægammasjóðum íslensku bankana á sama tíma og þúsundir fjölskyldna misstu heimili sín, á því að hafa reynt að láta íslenskan almenning taka á sig skuldir fallinna einkabanka í andstöðu við lög, á því að nýta ekki þau tækifæri sem gáfust til að endurreisa íslenskt efnahagslíf en státa sig í staðinn af hrósi erlendra fjármálastofnana. Verði þingforsetinn kominn á skrið getur hann svo haldið áfram og beðist afsökunar á því sem hann hefur sagt og gert í gleðskap undanfarin ár, meðal annars sem ráðherra.“
Vísar Sigmundur líklega til þessarar uppákomu:
Um hlutverk þingforseta segir Sigmundur síðan í lokin:
„Þingforsetinn hefði líka getað ákveðið að verja lög og rétt. Hann hefði getað hvatt þingmenn til að gæta í framtíðinni hófs í því hvernig þeir tala í einkasamtölum og ekki síður opinberlega. Hann hefði getað sýnt að hann væri prinsippmaður. Hann hefði getað lyft sér yfir flokkapólitík og persónulega óvild í garð samþingmanna sinna. Hann hefði getað gætt sóma Alþingis. En líklega var það aldrei raunhæft.“
