Einhvern veginn finnst manni varla að það hjóti að vera góð aðferð í komandi kjarasamningum að væna verkalýðshreyfinguna um ábyrgðarleysi. Einhvern veginn virkar það út úr kú – og dálítið eins og hinn mjög svo jakkafataklæddi framkvæmdastjóri Samtaka atvinnulífsins sé ekki í takt við tímann. Hann minnir reyndar nokkuð mikið á talsmenn vinnuveitenda – eins og þeir kölluðu sig forðum – sem voru áberandi á mínum yngri árum. Í nútímanum býst maður eiginlega við meiri mýkt – a.m.k. á yfirborðinu. Það þykir ekki góð taktík að stuða fólk.
En Halldór Benjamín Þorbergsson segir:
Á sama tíma og verkalýðsfélögin eru að kalla eftir ábyrgð atvinnulífsins og skilningi á stöðu þeirra sem lægst hafa launin, þá virðast mörg þeirra vera að sýna takmarkaðan skilning á stöðu fyrirtækjanna, sem félagsmenn verkalýðsfélaganna starfa hjá. Það er vitanlega umhugsunarefni fyrir okkur öll, ef verkalýðsfélögin ætla að fara fram með þessum hætti og sýna þar með takmarkaða ábyrgð í atvinnulífinu.
Nú vita allir að það eru kauphækkanir forstjóraveldisins, æðstu embættismanna, alþingismanna sem gera kjarasamninga erfiða. Í þeim ranni var ákveðið að taka hressilega hækkun, langt umfram það sem venjulegu launafólki hefur staðið til boða. Þessi tafla hefur gengið eins og eldur í sinu um alnetið og gerir kjarasamninga varla auðveldari.
Í þessu sambandi er varla hægt að tala um að sýna „ábyrgð“ – eða hvað?