Hún var skrítin stemmingin í Miðbænum nú um miðjan daginn þegar Alþingi var sett. Miklar girðingar höfðu verið settar upp kringum þinghúsið, það var sama og enginn að horfa og varla neinn að mótmæla heldur. Kannski eitt skilti eða svo.

En það bókstaflega úði og grúði af lögreglumönnum. Ég kom frekar seint og sá þegar var verið að aka hersingunni burt í sendiferðabílum. En fólk sem ég hitti talaði um að það hefði aldrei séð annað eins. Kannski hafa þeir verið jafn fjölmennir áður, en þarna var enginn mannfjöldi til að hverfa í.

Sumir litu reyndar frekar út eins og hermenn en lögregluþjónar.

Það er fínt að hafa góða löggæslu, en einhvern veginn virkaði þetta hálf neyðarlega. Lögreglumennirnir of áberandi – við athöfn sem er væntanlega ætlað að vera hátíðleg.

Guðni Th. Jóhannesson forseti flutti góða ræðu við þingsetninguna, eins og hans er von og vísa. Eftirfarandi orð hans eru tímabær.

Um leið vit­um við hins veg­ar af ærn­um vanda, kvíða og van­líðan meðal of margra, ungra sem ald­inna, álagi og kuln­un í starfi, mis­notk­un lyfja og vímu­efna, stund­um með hörmu­leg­um af­leiðing­um. Vax­andi kostnaði við að hlúa að sjúk­um, fötluðum og öldruðum, auk allra annarra sem þurfa aðhlynn­ing­ar við. Hvað er dýr­mæt­ara en heilsa og ham­ingja. Til hvers er full­veldi ef fólki líður illa? Hvað skipt­ir máli þegar allt kem­ur til alls?

(Myndirnar hér að ofan eru teknar af Hallfríði Þórarinsdóttur og Heiðu B. Heiðars.)