Þórir Kjartansson, einn landeiganda í Hjörleifshöfða, segir í Morgunblaðinu í dag að ríkinu hafi staðið til boða að kaupa landið síðastliðinn 11 ár, en ekki látið verða af því. Hann segir að umræðan um kaup erlendra auðmanna á landi hérlendis gæti sett strik í reikninginn:

„Við byrjuðum fyrir 11 árum að bjóða ríkinu þetta land til sölu. Það hefur ekki orðið af því. Með umræðunni um jarðakaup útlendinga að undanförnu tel ég hins vegar að það sé að verða viðhorfsbreyting í þessum málum. Hjörleifshöfðinn var að vissu leyti hlunnindajörð. Það var fyrir fýlatekjuna og miklar rekafjörur, sem var náttúrulega verðmæti í gamla daga, en hún var alltaf erfið til búskapar. Tækifærin eru nú fyrst og fremst í kringum ferðamennsku. Til dæmis eru mörg fyrirtæki farin að bóka hópferðir að Kötlujökli við norðurmörk Hjörleifshöfðajarðarinnar, auk þess sem sívaxandi ferðamannastraumur er í Hjörleifshöfðann sjálfan.“

Jörðin hefur verið í eigu fjölskyldu Þóris síðan 1840 og á Þórir nú landið ásamt systrum sínum tveim. Enginn afkomenda þeirra hyggist hinsvegar hefja búskap þar á ný.

Þórir segir nokkra aðila áhugasama um kaup á jörðinni. Hann telur að verð á landi muni hækka í framtíðinni og erlendir fjárfestar séu meðvitaðir um þá staðreynd, en ásett verð á jörðinni séu 700 milljónir:

„Það er byggt á því að jörðin er gríðarlega stór. Þetta er landmesta jörð á Suðurlandi, 11.500 hektarar, sem er alveg gríðarlegt flæmi. Verðið var að nokkru leyti reiknað út frá því að á sandinn, sem er að mestu ógróinn, var sett lægsta hektaraverð. Síðan var auðvitað hærra mat á Hjörleifshöfðanum og Hafursey sem eru grösugir klettahöfðar. Þá er þarna óhemjumikið námusvæði í Kötluvikrinum sem munu örugglega verða verðmæti einhvern tímann. Þetta var því svolítið púsluspil. Það má nefna til dæmis að jörðin Fell við Jökulsárlón var seld fyrir á annan milljarð, þó að það sé minni jörð að flatarmáli. Það var sérstaklega einn hópur sem kom að skoða aðstæður. Aðrir hafa lagt fram fyrirspurnir. Suðurströndin er orðin svo gríðarlegt ferðamannasvæði, ekki síst svæðið í kringum Vík. Ferðaþjónustan er orðin okkar lifibrauð. Ætli það sé ekki hægt að telja á fingrum annarrar handar búin í Mýrdalnum þar sem menn lifa eingöngu af búskapnum. Aðrir eru komnir með aukabúgreinar og þá sérstaklega gistingu og rekstur sem tengist ferðaþjónustu.“