Það var merkilegt að heyra í eldhúsdagsumræðum í gær að Sjálfstæðismenn skutu skildi fyrir Vinstri græn – stóðu í vörn fyrir samstarfsflokkinn. Líklegasta skýringin á þessu er auðvitað sú að Sjálfstæðismenn skynji veikleika innan Vinstri grænna og telji að stjórnarsamstarfið gæti verið í hættu. Þetta getur auðvitað virkað öfugt. Sjálfstæðisflokknum líður ágætlega í þessari ríkisstjórn og Framsókn heyrist ekki kvarta heldur.

Vinstri græn fóru mjög illa út úr sveitarstjórnakosningunum og svo mæta þeir í þingið fáum dögum eftir með afar óvinsælt frumvarp um lækkun auðlindagjalds. Þurfa meira að segja að mæla fyrir því.

Stjórnarandstaðan finnur brestina í þessu og hamast bókstaflega í VG. Sjálfstraustið í flokknum hefur minnkað mikið síðan ríkisstjórnin var mynduð í nóvember. Verkefnin eru kannski heldur ekki jafn spennandi og virtist þegar stjórnin tók við – síðan þá hafa horfurnar í þjóðarbúskapnum versnað talsvert. Stjórnin mun þurfa að glíma við samdrátt á ýmsum sviðum, fær ekki bara að eyða fé í góð og áhugaverð verkefni.

Því skal svosem ekki spáð hérna að Vinstri græn slíti ríkisstjórnarsamstarfinu í bráð. Það er að koma sumarfrí. En baklandið í flokknum er farið að ókyrrast verulega. Það hefur ekki alltaf þótt góðri lukku að stýra að vera minni flokkur í ríkisstjórn, en þó með forsætisráðherrann. Halldór Ásgrímsson fékk að kynnast því á sínum tíma. Hann tók ótal högg fyrir Sjálfstæðisflokkinn og gafst loks upp.

En svo er náttúrlega hitt að ekki liggur í augum uppi hvort önnur ríkisstjórn er í kortunum. Maður sér að Sjálfstæðisflokkur og Framsóknarflokkur renna nokkuð eðlilega saman í bæjarstjórnum. Áhuginn virðist minni á að starfa með Viðreisn og Miðflokknum. En það eru ekki miklir möguleikar á öðru stjórnarmynstri á Alþingi og í raun líklegra að enn yrði boðað til kosninga ef Vinstri græn gæfust upp.