Vinstri græn eru í heldur erfiðri stöðu. Þau töpuðu stórt í kosningunum á laugardaginn – eru taparar kosninganna. Til vinstra við þá er kominn upp rótttækur vinstri flokkur sem vill ekki gera neinar málamiðlanir. Sósíalistar urðu stærri en VG í höfuðborginni. Sigrar í litlum sveitarfélögum úti á landi vega ekki upp á móti þessu, þótt heyra mætti það á talsmönnum VG. Teikn eru á lofti um að seta í ríkisstjórn gæti stórlaskað VG.
Örfáum dögum eftir kosningarnar eru þingmenn VG svo settir í þá stöðu að mæla fyrir lækkun auðlindagjalds á Alþingi. Þetta er lagt á atvinnuveganefnd, þar sem Lilja Rafney Magnúsdóttir, þingmaður VG vestan af fjörðum, er formaður, er þó augljóslega að undirlagi ríkisstjórnarinnar. Hefði kannski verið nær er Kristján Þór Júlíusson sjávarútvegsráðherra eða Bjarni Benediktsson fjármálaráðherra hefðu mælt fyrir frumvarpinu – báðir úr Sjálfstæðisflokki.
Það er ekki að efa að staðan í útgerðinni er lakari en hefur verið undanfarin ár. Raunar er það svo að veiðigjaldið leggst misþungt á fyrirtækin eftir stærð þeirra og stöðu. Þar hefur Lilja Rafney mikið til síns máls – og samþjöppun í sjávarútvegi er vandamál.
En það er lika svo að útflutningsgreinarnar á Íslandi eru í vandræðum, það er langt í frá bundið við sjávarútveginn. Þar er stærsti áhrifavaldurinn gengi krónunnar. Það má helst ekki ræða innan stjórnarflokkanna, því viðhorf þeirra er að krónan sé besti hugsanlegi gjaldmiðill. Það er jú alltaf hægt að fella hana þegar allt er í óefni komið – eins og svo oft í íslenskri hagstjórn.
Hér má benda á fróðlega grein sem Ole Anton Bieltved skrifar í Fréttablaðið í dag, hann byrjar að leggja út af hópuppsögnum í prentsmiðjunni Odda en fjallar svo um „uppdópað krónugengi“ og tengingu þess við hina háu vexti í landinu.
