Það er mikið kvartað undan því að kosningarnar séu leiðinlegar og kosningabaráttan dauf. „Leiðinlegasta kosningabarátta sem ég hef upplifað held ég.“ „Hver nennir að tala um leikskóla og húsnæðisvanda?“  „Ég hef aldrei upplifað jafn óáhugaverðar kosningar um ævina,

Þetta eru orð sem falla í grein sem lesa má á Vísi.

En svo má spyrja, er ekki allt í lagi að kosningarnar séu leiðinlegar? Þegar kemur að sveitarstjórnamálum eru flestir mjög sammála í. Það einkennir þessar kosningar. Félagslegar áherslur eru mjög áberandi. Meira að segja Sjálfstæðisflokkurinn talar um skort á leiguhúsnæði – hvar er þá séreignastefnan?

Boðaður er ókeypis leikskóli, ókeypis skólamáltíðir – sumt af því er kannski ekki framkvæmmanlegt, en það fer enginn flokkur að mótmæla slíku. Loforð um að lækka útsvar verða heldur hjárænuleg innan um öll félagslegu boðin.

Voru borgarstjórnarkosningar skemmtilegri – eða betri – á árunum þegar Sjálfstæðisflokkurinn sigraði í hvert einasta sinn og valtaði yfir vinstri flokkana? Eða þegar R-listinn og Ingibjörg Sólrún lögðu Sjálfstæðisflokkinn í duftið hvað eftir annað? Kjörsóknin var miklu meiri á þeim árum, en aðrir flokkar komust varla að.

Þetta var á árum kalda stríðsins eða þegar við vorum að sigla út úr því – flokkadrættirnir voru miklu harðari og flokkshollustan meiri. Og Sjálfstæðisflokkurinn hvikaði ekki frá séreignastefnunni.

Pólitíkin er allt öðruvísi nú. Umræðurnar snúast meira um verkefni sveitastjórna sem flestir eru sammála um. Þetta eru skólar, leikskólar, hreint umhverfi  – það er ekki grundvöllur fyrir því að kollvarpa neinu með byltingarkenndum hugmyndum eða slagorðum.

Það að vera ósammála um hvort vegur eða gatnamót eigi að liggja hér eða þar er ekki ágreiningur af pólitískum toga, heldur einungis spurning um tæknilega útfærslu.

Í Fréttablaðinu má lesa að 3.481 Íslendingur sé í framboði í kosningunum. Það er há tala. Eitt prósent þjóðarinnar. Flest þetta fólk býður sig fram til starfa í sínum bæ eða sveitarfélagi af góðum hug. Það vill sinna mikilvægu starfi, ber fæst mikið úr býtum fyrir það.

Gylfi Magnússon, hagfræðingur og fyrrverandi viðskiptaráðherra, skrifar á vegg sinn á Facebook:

Leiðinlegar? Er ekki frekar hægt að fagna því að það hefur verið tekist á tiltölulega málefnalega og án skítkasts (svona að mestu)? Nafnlausu hóparnir sem ötuðu andstæðinga auri í stórum stíl fyrir alþingiskosningarnar virðast blessunarlega horfnir. Fjáraustur í auglýsingar virðist ekki jafngegndarlaus og oft áður. Enginn virðist ætla að kynda undir útlendingahatri eða öðrum sambærilegum óþverra, eða tilraunir til þess ná a.m.k. engu flugi. Fjöldi frambærilegs fólks hefur áhuga á að komast í sína sveitarstjórn og virðist hafa margt til málanna að leggja. Á þetta ekki bara að vera svona? Er ekki ágætt að geta farið í kjörklefann án þess að vera með óbragð í munninum eftir kosningabaráttuna?