Sigmundur Davíð Gunnlaugsson mun aldrei hætta í stjórnmálum og mun aldrei segja af sér þingmennsku. Þetta er mat Þórðar Snæs Júlíussonar, ritstjóra Kjarnans. Í leiðara vefritsins í dag líkir hann einnig stuðningsmönnum Sigmundar við fylgismönnum „trúarleiðtoga í vakningarkirkju.“
Þórður rifjar upp Panamaskjölin, sem hann kallar stærsti pólitíska skandal Íslandssögunnar. Líkt og flestir muna sagði Sigmundur af sér sem forsætisráðherra í kjölfarið og fór í frí áður en honum var velt úr sessi í Framsóknarflokknum. „ Sigmundur Davíð stofnaði málfundafélag áhugamanna um sig sjálfan sem hittist reglulega til að hylla leiðtogann, en var augljóslega ekki líklegt til pólitískra stórræða.“
Síðan hafi Sigmundur fengið pólitíska lífgjöf þegar ríkisstjórnin sprakk 2017: „Miðflokkurinn fór í kosningar með ákaflega veika málefnastöðu og illa útfærð lýðskrumsloforð um að gefa fólki hluti í bönkum sem það átti nú þegar sem helsta kosningaloforð. En þrátt fyrir að Sigmundur Davíð hefði verið opinberaður í Panama-skjölunum, að fyrir lægi að hann hefði verið kröfuhafi á meðan að hann samdi við kröfuhafa, að hann hefði ekki greitt skatta í samræmi við lög og reglur og að hann hefði varla mætt í vinnuna mánuðum saman þá vann Sigmundur Davíð kosningasigur. Flokkur hans, Miðflokkurinn, fékk mesta fylgi sem nýr flokkur hefur nokkru sinni náð í þingkosningum á Íslandi.“
Þórður Snær segir endurkomuna hafa verið glæsilega: „Hópurinn í kringum hann þéttist og þéttist og líktist frekar fylgismönnum trúarleiðtoga í vakningarkirkju en fólk sem starfaði í hugmyndafræðilega ígrunduðum stjórnmálaflokki sem vildi bæta samfélag manna.“ Hann bætir við: „Öll stefna var nægilega óljós til að hægt væri að túlka hana að vild. Markhópurinn var hið hrædda Ísland. Hóparnir sem töldu alþjóðavæðinguna hafa skilið sig eftir og vildu fá gamla Íslandið sitt aftur. Fólk sem hræðist útlendinga. Evrópusambandið. Minnihlutahópa. Tæknivæðinguna.“
Þórður segir um pólitík Sigmundar og Miðflokksins: „Öll pólitíkin var fleygapólitík. Sem leggur áherslu á að sundra. Stilla hópum upp gagnvart hvorum öðrum. Og ráðast svo á hinn hópinn sem landráðamenn. Ef þú ert ekki með Sigmundi Davíð þá ertu óvinur okkar, var strategía Miðflokksins.“
Þórður vitnar svo í upptökurnar af Klaustur Bar: „Fólkið sem safnaðist í kringum Sigmund Davíð tilbað hann. Og flest gerir það ennþá. Á Klausturbarsupptökunum segir Anna Kolbrún Árnadóttir, þingmaður Miðflokksins, til að mynda: „Þú ert svo góður maður Sigmundur.“ Gunnar Bragi Sveinsson, þingflokksformaður Miðflokksins, tekur við og segir: „Það er þinn versti löstur hvað þú ert allt of góður maður.“
Segja má að Þórður Snær hakki Sigmund í sig með því að segja Sigmund vera: „Kvenhatara“, „pólitískan hrossakaupmann“, „ofbeldismann“, „mann sem sé ófær um að taka ábyrgð“ og „mann sem tali í hálfkveðnum vísum um samsæri.“
Þórður segir að lokum að ef þingheimi takist ekki að skýla fórnarlömbum ofbeldismanns frá því að deila með þeim þing- og nefndarfundum þá sé Ísland komið á þann stað að það megi gera nánast hvað sem er: „ Það má misfara með opinbert fé, eiga peninga í skattaskjólum, sleppa því að borga skatt og brjóta lög úr ráðherrastól. Það má leyna almenning og fjölmiðla upplýsingum og hóta nafngreindum fjölmiðlum lögsóknum í aðdraganda kosninga. Það má svindla í kosningum. Og nú kemur í ljós hvort það megi atyrða og niðurlægja nafngreint fólk án afleiðinga.
Á þá niðurstöðu treystir Sigmundur Davíð Gunnlaugsson. Að stjórnmálin verði dregin niður í hans svað í stað þess að hann stígi frá til að gefa þeim tækifæri til að batna.
Sigmundur Davíð mun nefnilega ekki hætta í stjórnmálum né á þingi. Það er ómögulegt. Persónuleikinn og sjálfsálitið leyfa það ekki.
Miðflokkurinn yrði sömuleiðis örendur strax, enda ekki hægt að halda sólkerfi gangandi ef sól þess er fjarlægð.
Þannig er staðan. Og við skulum öll fara að venjast henni.“
