Ég var staddur fyrir utan Hornið í Austurstræti. Þetta hefur verið svona 1984. Líklega hef ég verið að koma úr Djúpinu sem var djassstaður og krá í kjallara hornsins. Það var enginn bjór – svo líklega hefur maður drukkið rautt eða hvítt eða þá sull eins og Martini eða Campari.

Dagur Sigurðarson var þarna og sláttur á honum. Ég talaði oft við Dag á þeim árum, gaf honum stundum í glas, kom fyrir að við værum fullir saman.

Þetta var snemma í eightiesinu, á níunda áratugnum. Þá var nokkuð eindregin tíska. Ég var í jakkafötum sem ég hafði keypt hjá Gerði í Flónni. Ábyggilega með stórum herðapúðum. Í leðurstígvélum með flötum botni. Ég hef örugglega verið með mikið gel í hárinu, ég var með pínulitla fléttu sem lafði aftan úr mér niður á bak og svo tel ég sennilegt að ég hafi verið með maskara í augunum.

Hálstauið var svo mjótt bindi úr einhvers konar silkiefni, líklega gervi. Ég átti eitt bleikt og annað ljósblátt.

Dagur kom auga á bindið, mig minnir að það hafi verið það bleika. Hann varð mjög áhugasamur og það endaði með því að ég tók af mér bindið og gaf honum þarna í sumarnóttinni.

Í gær var ég að fletta nýútkomnu ritsafni Dags sem spannar frá 1957 til dauða hans 1994. Þar er ljósmynd sem ég hef ekki séð áður.

Ég fæ ekki betur séð en að á henni sé Dagur með slifsið sem hann fékk hjá mér þarna um árið. En hann hefur greinilega bundið það dálítið öðruvísi en ég gerði.