Ég var spurður að því í dag hvar ég hefði verið þegar Geir Haarde flutti Guð blessi Ísland-ræðuna. Þetta virðist vera einhvers konar Kennedy-stund í íslenskri sögu, en ég get svarið það: Ég man ekki hvar ég var.

Líklega heima. Var kveikt á sjónvarpinu?

Hrunveturinn er samt mjög minnisstæður. Það mæddi dálítið mikið á mér í vinnunni. Og vegna þess að ég bý niður í bæ fylgdist ég býsna náið með öllum mótmælaaðgerðunum og útifundunum. Tel mig vita nokkuð vel hvað er satt og logið um þá.

Þetta er ekki allt jafn skemmtilegt, fullt af fólki tapaði peningum og þetta raskaði mörgum framtíðarplönum. Líka í minni fjölskyldu. En mér finnst gaman að rifja upp viðbrögð vina í útlöndum. Fréttirnar sem bárust fá Íslandi í heimsfjölmiðlana voru mjög dramatískar. Allt í einu var heimspressan mætt hingað. Ég man eftir fréttamanni frá bandarískum stórfjölmiðlið sem kom beint af vígvöllunum í Afganistan – ennþá í khakifötum.

Erlendir vinir lásu þetta og höfðu samband, gátu þeir hjálpað. Ég fékk boð frá Grikklandi og París um að senda mér peninga – eða aðra aðstoð. Hjálp við að komast úr landi, ef ég vildi. Það kom í ljós að ég átti góða vini þótt ég þæði ekki hjálpina.