Það eru varla neinir aðilar sem standa í harðari hagsmunabaráttu á Íslandi um þessar mundir en fiskeldisfyrirtæki. Málflutningur þeirra er mjög herskár – og þar eiga þau samfylgd með sveitarfélögum á Vestfjörðum. Æðsti starfsmaður fiskeldisins er fyrrverandi forseti Alþingis – sem stökk beint þaðan út í lobbýisma fyrir fiskeldi.

Víða erlendis eru tímamörk á því hversu fljótt háttsettir stjórnmálamenn geta farið að starfa í slíkri hagsmunavörslu. Þeir eiga auðvitað miklu betra aðgengi en flest fólk annað að valdhöfum.

Umræðan í kringum fiskeldið er orðin mjög pólaríseruð. Annars vegar við og hins vegar hinir. Og hverjir eru þeir, jú því er svarað í yfirlýsingu frá Vestfjarðastofu sem birtist í gær.

Yfirlýsingin er reyndar send vegna niðurstöðu úrskurðarnefndar umhverfis- og auðlindamála sem felldi burt tvö rekstrarleyfi, í Patreksfirði og Tálknafirði. Það er ekki vafi á því að fiskeldi hefur mikið að segja fyrir byggðirnar vestra, en tal um „sálarlausa stjórnsýslu“ og „fordæmalausra og ósvífna hagsmunabaráttu fámennra hópa auðmanna“ er dálítið of ómstrítt.

Jú, það er dýrt að veiða í íslenskum ám og varla á færi nema efnafólks. Það er auðvelt að magna upp heift með því að benda á laxveiðielítuna. En hér er auðvitað ekki um veiðimenn að tefla, heldur sjálft lífríkið, laxinn sem hefur synt sína leið upp í íslenskar ár frá því löngu áður en fólk kom til Íslands – sjálfsögð varúð þegar náttúran er annars vegar, ekki veiðileyfi.

Það eru líka fleiri spurningar sem leita á vegna laxeldisins. Það skapar vissulega störf, en hvers vegna í ósköpunum er milli 80 og 90 prósent af eldinu í eigu norskra fyrirtækja? Hví leita þau nú hingað? Og er þá ekki líka sjálfsagt að þau greiði auðlindagjald fyrir afnotin af íslenskri náttúru?