Ég vann aldrei fyrir Jónas Kristjánsson. Kannski sem betur fer. Ég er ekkert viss um að við hefðum átt skap saman á þeim vettvangi. En almennt tel ég mig ekki hafa lært mikið af íslenskum blaðamönnum og blaðamennsku. Jónas og örfáir aðrir eru undantekning. Það var á við blaðamannaskóla að lesa leiðarana hans árum saman – í Vísi, svo Dagblaðinu, svo DV og á netinu.
Ekki það að ég væri alltaf sammála Jónasi. Alls ekki. En þegar honum tókst vel upp var greining hans á samfélagsmálum og pólitík svo hárbeitt að annað eins þekktist ekki. Hann hóf stílvopnið á loft og fór beint inn að miðju.
Ég viðurkenni að ég bar lengi nánast óttablandna virðingu fyrir Jónasi. Við vorum ágætlega málkunnugir, en ég varð hálf kjaftstopp í návist hans. Svo fór hann, eftirlaunamaðurinn, að venja komur sínar í lítið kaffifélag sem er virkt á Skólavörðustíg á morgnana og kallast stundum Kaffistéttin. Helst alla virka daga. Jónas fór að mæta í þennan hóp og varð fljótt kærkominn gestur. (Ljósmyndin er tekin fyrir fáum misserum á Skólavörðustígnum, þetta er hluti úr mynd sem Golli tók – ég vona að hann fyrirgefi mér að nota hana svona, hárbrúskurinn til vinstri á myndinni er greinarhöfundur.)
Jónas mundi langt aftur, var aðeins farinn að gleyma nöfnum samt – gat með einni skarpri athugasemd algjörlega breytt umræðunni eða rammað hana inn. Og svo var það þannig með Jónas að hægt var að tala um hérumbil allt við hann – hann var ekki fagidjót sem var bara fastur í pólítísku þrasi. Hann var frægur fyrir hörkuna á ritvelllinum, og sem ritstjóri var hann ekki lamb að leika sér við, en þarna birtist hann okkur, fólki á öllum aldri og með alls kyns skoðanir, sem þægilegur og skemmtilegur vinur.
Jónas talaði mikið um það seinustu misserin að sig langaði að flytja til Spánar. Hann átti þann draum að búa í spænskri borg og fara út á morgnana og drekka kaffið innan um spænska karla. Hann taldi að sem flestir íslenskir eftirlaunaþegar ættu að flytja. Við pældum heilmikið í þessu með honum.
Nú er ég einhvern veginn að vona að Jónas sé farinn í sína Spánarferð.
Vertu kært kvaddur þangað eða annað, félagi. Við eigum eftir að sakna þín á stéttinni.
