Þeim sem þekkja til kosninga og hafa fylgst með þeim um langt árabil, ber saman um að líklega hafi aldrei farið fram kosningar sem jafn lítil stemming er fyrir og bæjar-  og sveitarstjórnakosningarnar nú.

Það er ekki nema í Árneshreppi á Ströndum sem er eitthvað fútt.

En alls staðar heyrir maður kvartað yfir áhugaleysi, í Kópavogi, Hafnarfirði, Akureyri og auðvitað í Reykjavík. Stóra spurningin er hversu kjörsóknin fer lágt. Það kæmi alls ekki á óvart þótt hún yrði undir 60 prósent í Reykjavík, síðast var hún 62 prósent.

Og svo er spurning hvaða áhrif lítil kjörsókn hefur á gengi flokkanna – það er vitað að ungt fólk skilar sér síður á kjörstað en þeir sem eldri eru. Það er erfitt að breyta því. Reyndar hefur skorist í odda milli meirihlutaflokkanna í borgarstjórninni í Reykjavík og Sjálfstæðisflokksins vegna smáskilaboða þar sem ungt fólk er hvatt til að mæta á kjörstað.

En hvernig á að fara að þessu?

Það virðist vera mjög erfitt fyrir flokka og framboð að ná til kjósenda. Sjálfstæðisflokkurinn dúkkar upp með byggð í Örfirisey, Samfylkingin með Miklubraut í stokk, flugvallarmálið vekur engan áhuga eins og Össur Skarphéðinsson bendir á í Facebookfærslu – en svo eru aðrir að reyna að hita upp moskumálið frá því síðast þótt það sé orðið langstaðið og fúlt engin moska sé í sjónmáli.

Einna áhugaverðast í kosningunum verður að sjá hvernig tveimur nýjum flokkum reiðir af, Miðflokknum og Viðreisn. Í áðurnefndri færslu skrifar Össur:

Landlægur klofningarvírus birtist í því að þrjú framboð eru nú leidd af fólki sem fyrir örskömmu voru félagar í Framsókn. Hámark niðurlægingarinnar er þó líklega að Vigdís Hauksdóttir, sem rauk með hurðaskellum úr Framsókn á jakkalafi Sigmundar Davíðs, verður líklega einn af sigurvegurum kosninganna. Hún hirðir atkvæði í hrönnum af Sjálfstæðisflokknum og er að troða hann niður í sögulegt lágmarksfylgi. Ekki græt ég það. Þar hitti andskotinn loksins ömmu sína.