Jón Pétur Zimsen, virtur skólamaður og skólastjóri Réttarholtsskóla, lætur af störfum í vor. Hann segir í viðtali við Morgunblaðið að þekkingu hefi verið ýtt til hliðar bæði í menntastefnu Reykjavíkurborgar og námsskrá grunnskólanna.

Ríki og borg bera ábyrgð á menntakerfinu og mér finnst ábyrgðarhluti að það sé tryggt að ákveðnir þættir í öllum námsgreinum séu kenndir og að allir útskrifist með ákveðna grunnþekkingu. Foreldrar eiga að geta gengið að því vísu að börn þeirra öðlist þennan grunn. Í staðinn er alltaf verið að hamra á hugtökum eins og sköpun, gagnrýnni hugsun og frumkvæði sem eru í sjálfum sér mikilvæg hugtök en þau lifa ekki í tómarúmi. Til að vera með gagnrýna hugsun þarf að skilja hvað er verið að fjalla um og til þess þarf þekkingu. Þú skapar ekki nema að geta hugsað um verðandi sköpun og sú hugsun byggist á þekkingu.

Þetta eru athyglisverð ummæli. Stundum er sagt að við þurfum enga þekkingu lengur, að við getum fundið allt á Google. En þá er það spurningin um tengingar. Hvernig er hægt að tengja ef það er ekkert til að tengja við eða á milli?

Eða eins og Jón Pétur segir – án þekkingar er hugsun afar takmörkuð.

Ég hef velt þessu fyrir mér í sambandi við sögukennslu. Hún hefur skroppið saman í skólum. Hefur meira og minna verið felld inn í kennslu í félagsfræðum. En saga er sérstök fræðigrein – og hún er nauðsynleg til að skilja heiminn og fást við hann.

Á tíma manna eins og Pútíns og Trumps, falskra frétta og upplýsingaóreiðu, er gott nám í mannkynssögu ákveðin bólusetning.