Kolbrún Bergþórsdóttir skrifar:

Þetta er ógeðslegt þjóðfélag. Þetta er allt ógeðslegt. Það eru engin prinsipp, það eru engar hugsjónir, það er ekki neitt. Það er bara tækifærismennska, valdabarátta.

Við viljum örugglega langflest trúa því að þessi fleygu orð Styrmis Gunnarssonar, sögð við rannsóknarnefnd Alþingis, hafi átt við ákveðið skeið í íslensku samfélagi en séu ekki lýsandi fyrir ástandið eins og það er í dag. Í nýlegu viðtali í DV sagði Styrmir að enginn lærdómur hefði verið dreginn af hruninu. Nú þegar fréttir af ofurlaunum og bónusum upp á hundruða milljóna eru fyrirferðarmiklar er ljóst að við höfum ekki lært nógu mikið. Auk þess er eins og ákveðinn hópur sé beinlínis að sækjast eftir því að til verði jafn sjúkt ástand og var á árunum fyrir hrun þegar græðgin tók öll völd. Þessi hópur er í klappkór Gordon Gekko, sem í kvikmyndinni Wall Street segir: „Græðgi er rétt. Græðgi virkar.“ Fólk sem hugsar á þennan hátt svífst einskis til að ná markmiði sínu og fer fimlega allar krókaleiðir til að komast framhjá reglum sem setja eiga þeim skorður.

Viðvörunarljós blikka og mikilvægt er að bregðast við en ekki sitja þegjandi með hendur í skauti. Vissulega er gangur lífsins sá að menn uppskera misjafnlega en þar verður eitthvert hóf að vera á. Við verðum að spyrja okkur hvers konar þjóðfélag við viljum skapa. Það er alveg örugglega ekki almennur áhugi á því að hér á landi verði til stétt prinsipplausra manna sem skaffi sér og sínum tugi og hundruða milljóna bónusa og kaupauka. Fréttirnar af því að fjórir stjórnendur eignarhaldsfélagsins, sem heldur utan um eignir Gamla Landsbankans, fái samtals hundruð milljóna króna í bónusa minnir okkur harkalega á þessa gömlu tíma þegar allt snerist um peninga og ofurgróða.

Íslenskur almenningur er vanur að láta ýmislegt yfir sig ganga en er ekki líklegur til að þegja í þetta sinn. Forkólfar verkalýðshreyfingarinnar standa í lappirnar og sjá vitanlega enga ástæðu til að tala kurteislega um þessa þróun og ofurlaun í fjármálakerfinu. Lítið heyrist hins vegar frá stjórnmálamönnunum sem eru komnir í sumarfrí og telja sig kannski um leið vera stikkfrí. Einstaka undantekningar eru þar frá og má nefna Lilju Alfreðsdóttur, sem orðar hlutina rétt þegar hún segir að engin þolinmæði sé í samfélaginu gagnvart taumlausri græðgi.

Það er ekkert eftirsóknarvert við samfélag þar sem græðgin fær að grassera. Slíkt samfélag er að sönnu ógeðslegt.